Salvete, amici!
Gratias, dilecte amice mi bedeure! Certe aliquid caelo mutavit postquam nuntius veris nuntium tulit heri, et hodie a mane impetuose pluit sed formidum. Ver iam non abest, euax!
Salvete!
Didacopoli dies pulcherrimus secundum morem nostrum. Ne tristis sis, Viviparide mi! Iterum splendebit sol.
Praeterea, una Horornis diphone non facit ver! 
Salvete!
Recte dicis, o sapientissime bedeure mi! Hodie multae diphonae(decl?) cantant verque fecerunt, nam multum formidum est, etsi hirundo adhuc non advenit.
Quamquam imber gravissimus sonore suo me tota nocte vigilantem tenuit, nequeo quin ei ignoscam postquam mane herbas arboresque satis altos esse vidi. Ut tu recte predixisti, sol iterum splenduit. Dubito estne modo imaginatio mea an virentia vero roribus beati sint.
Narcissus A: “Euax, tandem ros dulcis!”
Narcissus B: “Hercle, quam diu sicci eramus!”
Narcissus C: “Iam nobis tempus apis seducendae!”
Silva quidem vapore sancta esse mihi videtur.
Emendatum: seducendi > seducendae
Avete!
Quam multa et pulchra scripsisti, o artifex optime! Opto autem tibi somnum tranquillum in proxima nocte. Etsi hodie serenum esset caelum, summa mane et ego vidi caliginem quamdam.
Salvete, amice mei!
Certe bene dormivi, carissime, et redormivi quidem post meridianum. 
Tibi gratias ago, quia semper me ita benigne curas. Hodie caelo nubioso non tam formidum quam heri, sed non algeo. Mihi tam amoenum ut etiam nunc somnolentus sim.
Salvete!
Gaudeo, illustris Viviparide, quia bene te sentis. Hodie autem iterum nihil novum de tempestate scribendum est mihi. 
Salvete!
Mihi placet ut tibi nihil de caelo scribendum sit, dilecte amice mi, nam quo novisse possum vos hieme modestia frui. Estne hiems in toto? 
Hic mane nubibus crassis umbrosum frigidumque erat, sicut signum veris somnium fuisset. Post meridianum, tamen, sol illas nubes expulsavit et nobis ver reduxit, eia!
Avete!
Quodam modo est hiems, carissime Viviparide. Nam, hieme procellae plus minusve fortes, quae ab Oceano veniunt, pluviam ferunt. Qua indigemus, ut scis. Sed flores florent toto anno. Ergo sunt aliqui quibus displicet California Meridionalis quia non sat tempus mutatur! Hodie enim iterum serenum fuit… 
Quid? Si quis de hieme formida queritur ubi flores semper florant, credo eum de paradiso quidem queratur! Nonne sic putas, dilecte bedeure? Sciat quam felix ispe sit modo cum ei nec vestimentis hiemalibus nec paenulis opus sit.
Hodie hic arma hiems ver solemque superat. Itaque caelo obnubilato frigidum est. Ubi omnes nuntii veris iam sunt?
Verum dicis, dilectissime. Illi enim inquieti sunt, nec gaudere possunt de pulchribus rebus eos circumdantibus. Fortasse quia, sicut scripsit sanctus Augustinus in libro primo de Confessionibus, fecisti nos ad te et inquietum est cor nostrum, donec requiescat in te. Intellego autem tibi vestimentis hiemalibus iterum opus esse. Cura praesertim ne gula frigore laedatur.
Gratias, carissime amice mi bedeure, verba Augustini mihi quae ostendisti multa me docent. Nisi beatitatem absolutam in hoc mundo quod numquam absolutum quaerimus, multo beatius vitam agere possumus.
Quod me monet cuiusdam carminis a Iaponico Zen magistro Ikkyu:
(Vita homini) Interstitio brevis itineris ubi ab errore ad
quietem revenimus est. Si pluit, pluat. Si perflat, perflet.
Nonne putas utrum de eadem veritate dicere?
Hodie sol lucet sed frigidum. Algeo! Malum, quare semper hiems sic remanet? … Em, si frigescit, frigescat.
emendatum: a errore > ab errore
Sane, dilecte amice. Fortasse si Augustinus vel Thomas Aquinas novisset eum, una cum Marci Tullii Ciceronis operibus legisset.
Hic autem, nubibus absentibus, non solum sol lucet sed et calidum est.
Ita, ita, dilecte amice bedeure! Et Ikkyu eos quoque, si novisset! Vero, homines sunt, homines sumus.
Hodie caelum serenum sed adhuc frigidum est. Tam frigidum passeres tumescant sicut pila ut frigorem ferant. Exemplum eius sequens tumescam.
Duas novas pulchras exhilarantesque imagines donasti nobis, o artifex noster! 
Verti in Graecam unam, alteri verba scripsi. Gaudeo saltem quia frigus non deiecit animum tuum. Hic autem alius pulcherrimus dies.
Ehem, tibi multas gratias ago, carissime bedeure. Quam mirum gaudeumque pictura mea Graecam discere!
Hodie nobis quoque dies pulcher est, quamquam frigidum. ὁ ἥλιος λάμπρει ἀλλὰ ῥιγῶ.
Libenter, dilecte amice! Hodie iterum splendidus dies fuit. Gladiatores enim qui in conventiculo convenerunt usi sunt umbraculis contra solem ferventem.
Salvete, clarissimi.
Frigus profecto animadvertitur ab omnibus incolis Lusitaniae. Venti celerrime flant dum pluit aliquandoque grandinat!
Sed tamen beatus sum quod pulcherrimos dies aspicere potestis.
Curate ut bene valeatis!
Salvete, o amici!
Edepol, fortissime bedeure mi, gladiatores quidem ne gladio sed umbraculo armati mihi difficiles fictu! Sed scilicet laetus sum de alio conventiculo sub caelo sereno.
Oiei, Raphael, patriane grandina est? Me pudet agoris mei!
Hodie mane iterum in frigore exsurgens putavi, “fu, alius dies hiemalis!” tamen post meridianum sol tandem terras tepefacere incepit. Postibi dies pulcher erat, dummodo arpico manserim.
Avete, carissimi!
Dum in Lusitania grandinat et in Japonia friget, Didacopoli iterum dies serenus est. Re vera temperatura major est usitata in hoc anni tempore. Videtur autem, o Viviparide eximie, tempestas tua in melius verti. De quo gaudeo. Quid dicam tibi, o Raphael desiderate? Scribe saepius, quia te semper expectamus.
Salvete!
Tota nocte pluit. Ante lucem exsurrexi ientaculumque habui. Tum sudum. Prandui. Deinde procella venit. Merendam edi. Iam sol iterum lucet. Quid accidet post vespernam? 
Gratias, bedeure dilecte, dies hic sic turbidus est, sed saltem non algeo, quod mihi gratissimum.