ΑΡΙΑΔΝΗ ΕΝ ΝΑΞΩΙ

Hello. Here is an attempt to relate the story of Ariadne on Naxos based on comprehension questions and exercise 6l from Athenaze (eng), but not exactly corresponding to it. I will be very thankful for any corrections and feedback.

τοῦ Μινωταῦρου ἀποκτεινομένου, ὁ Θησεὺς σὺν ἑταίροις καὶ Ἀριάδνῃ πλεῖ πρὸς τὸν Νάξον. νύξ γίγνεται, οἱ ἑταῖροι καὶ ἡ Ἀριάδνη καθέυδουσιν, ὁ δὲ Θησεύς οὐ καθεύδει, οὐ γὰρ βούλεται Ἀριάδνην Αθήνας φέρειν. ἐγείρει οὖν τοὺς ἑταίρους καὶ «σιγᾶτε» φῆσιν «καὶ σπεύδετε πρὸς τὸν ναύν». οἱ ἑταίροι πείθονται καὶ ἡ ναῦς ἀποπλεῖ. τῇ ὑστεραίᾳ ἀνεγείρει ἡ Ἀριάδνη, οὐδενὰ ὁρᾷ καῖ βοᾷ φοβούμενα «ὦ Θησεῦ, ποῦ εἶ; ἐπάνελθε καὶ σῷζέ με»

ἐν ᾧ ὁ Διόνυσος ὁ θεὸς παρθένον βοῶσαν ἀκοῦει, ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ πρὸς τὴν γῆν ὁρᾷ, Ἀριάδνην βλέπει, αὐτὴν ἐρᾷ, καὶ πέτεται πρὸς τὴν γῆν. ἐπεὶ δὲ ἀφικνεῖται εἰς τὴν νῆσον, προσχωρεῖ αὐτῇ καὶ «ὦ Ἀριάδνη» φησίν «ἐγω, Διόνυσος, πάρειμι. Φιλῶ σε καὶ βούλομαι σῴζειν. ἔλθε μετ᾽ ἐμου πρὸς τὸν οὐρανόν. ἡ Ἀριάδνη χαίρουσα πείθεται καὶ ὁ Διόνυσος ἀναφέρει αὐτὴν εἰς οἰκίαν θεῶν. ἡ Ἀριάδνη θεὰ γίγνεται καὶ ἐν τῷ οὐρανῷ εἰσαεὶ μένει.

UPD: The title is corrected

ΑΡΙΑΔΝΗ ΕΝ ΝΑΞΩΙ

τοῦ Μινωταῦρου ἀποθανόντος, ὁ Θησεὺς σὺν ἑταίροις καὶ Ἀριάδνῃ πλεῖ πρὸς τὴν Νάξον. νύξ γίγνεται, οἱ ἑταῖροι καὶ ἡ Ἀριάδνη καθέυδουσιν, ὁ δὲ Θησεύς οὐ καθεύδει, οὐ γὰρ βούλεται Ἀριάδνην Ἀθήναζε φέρειν. ἐγείρει οὖν τοὺς ἑταίρους καὶ «σιγᾶτέ» φησιν «καὶ σπεύδετε πρὸς τὴν ναύν». τῇ ὑστεραίᾳ ἀνεγείρεται ἡ Ἀριάδνη, οὐδένα ὁρᾷ καῖ βοᾷ φοβούμενα «ὦ Θησεῦ, ποῦ εἶ; ἐπάνελθε καὶ σῷζέ με»

ἐν ᾧ ὁ Διόνυσος ὁ θεὸς τὴν παρθένον βοῶσαν ἀκοῦει, ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ πρὸς τὴν γῆν ὁρᾷ, Ἀριάδνην βλέπει, αὐτῆς ἐρᾷ, καὶ πέτεται πρὸς τὴν γῆν. ἐπεὶ δὲ ἀφικνεῖται εἰς τὴν νῆσον, προχωρεῖ αὐτῇ καὶ «ὦ Ἀριάδνη» φησίν «ἐγώ, Διόνυσος, πάρειμι. Φιλῶ σε καὶ βούλομαι σῴζειν. ἐλθὲ μετ᾽ ἐμοῦ πρὸς τὸν οὐρανόν. ἡ Ἀριάδνη χαίρουσα πείθεται καὶ ὁ Διόνυσος ἀναφέρει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν τῶν θεῶν. ἡ Ἀριάδνη θεὰ γίγνεται καὶ ἐν τῷ οὐρανῷ εἰσαεὶ μένει.

Beside the usual disclaimer, I would have used the aorist imperative σῶσον and infinitive σῶσαι , as denoting a specific event.

Hi, That’s a very promising effort. You meant βοᾷ φοβουμένη. The whole thing is rather disjointed, but you’ll get better at connectives with practice.

I trust you know Catullus 64, that truly wonderful groundbreaking mini-epic.

Dear bedwere, as always, I’m infinitely thankful to you for dedicating your time and effort to correcting my work. Your help is very valuable to me. A shameful mistake in the very title will make me remember the declension of Naxos, which I in this instance ignored at all. I also forgot that φησίν is enclitic and that ἐράω takes object in genitive. All other suggestions are also taken into account. Thank you as well for aorist suggestions, I will keep them in mind. In Athenaze in these chapters, for didactical reasons, they use present in this case because the students are not yet acquainted with aorist. Thank you very much once again.

Hi! Thank you very much for encouragement and correction! Of course, it should be φοβουμένη. I’m always confused with the participles. Last time I was putting α instead of η in the fem. Acc. s. active participle, this time I did the opposite. :smiley:
Your remark about the lack of cohesion is true. I feel it myself. The first sentence of the second paragraph seemed to be especially appalling in this regard, but I didn’t know how to restructure it in a better way. Hopefully, it will improve with more reading.
Thank you very much for the reference as well. I haven’t read this poem. I should definitely do so!

You’re most welcome. The sentence you fasten on could be made smoother with just a little reorganization, e.g. Διόνυσος παρθενον τινα βοῶσαν ἀκούσας και απο του ουρανου βλεπων προς την γην ὁρᾷ Αριαδνην, και ευθυς ερῶν πέτεται … (or ευθυς ερᾷ ωστε πετεται … )

Thank you very much for this suggestion and sorry for a belated reply. Your version sounds much better to me. Is it participium coniunctum? I should get better hold of this construction.

Or to make my version a tad more stylish you could omit the και after Αριαδνην and punctuate with a colon before ευθὺς etc., which will then be in asyndeton. But generally you should coordinate your sentences, as I think you realize.

“Participium coniunctum” is a term I’ve never found any use for personally, though it’s much used by Germans in reference to Latin. It’s basically just a matter of using participles for subordination.

Dear, mwh, thank you very much for the suggestions of further improvement, they are taken into consideration. Here I did another bit based on Athenaze 7l exercise in the same manner. As always, I will be very grateful, if you or other colleagues from the forum could have a look, suggest corrections and give some advice.

ὁ τοῦ Θησέως πατήρ ἀποθνῄσκει

ὁ Αἰγεὺς μάλιστα φοβούμενος τόν Θησέα ἀποπλοῦν, κελεύει ἐὰν αὐτος τὸν Μινώταυρον ἀποκτείνῃ τὰ μέλανα ἱστία στέλλειν καὶ λεῦκα αἴρειν. ἕως ἃν ἄπῃ ὁ παῖς, ὁ πατὴρ καθ᾽ἡμέραν άναβαίνει ἐπὶ ἄκραν τὴν ἀκτὴν καὶ πρὸς τὴν θάλατταν βλέπει. ὁ δὲ Θησεὺς ἐπεὶ Ἀριάδνην ἐν τῇ Νάξῳ λείπει λανθάνεται τῶν τοῦ πατρός λόγων καὶ οὐ αἶρει τὰ λεῦκα ἱστία. ὁ οὖν Αἰγεὺς τὴν τοῦ παιδὸς ναὺν γιγνόσκει καὶ τά μέλανα ἱστία βλέπει, δοκῶν τόν Θησέα ἀποθνήσκειν καὶ λύπης πλήρος ῥίπτει ἑαυτὀν εἰς τὴν θάλατταν.

ἐπεὶ δὲ ὁ Θησέυς ἀφικνεῖται εἰς Ἀθήνας γιγνώσκει τὸν πατέρα αὐτοῦ τέθνηκεν. ἐλθοῦσα οὖν ἡ μήτηρ φησίν «αἴτιος εἶ, ἀεὶ γὰρ λανθανῇ τῶν τοῦ πατρὸς λόγων». ὁ δὲ Θησεύς μάλιστα λυποῦται καὶ φησὶν « ἀληθές, ὦ μήτερ, αἴτιος ειμί. διὸ δὲ καὶ ἐν νῷ ἔχω οἴκοθεν ἀποφεύγειν». ἀλλ᾽ ἡ μήτηρ κελεύει αὐτὸν μὴ ἀπιἐναι καὶ Ἀθήνησι μένειν. δι᾽ ὀλίγου ὁ Θησέυς βασιλεύς γίγνεται καὶ πάντες οἱ Ἀθηναίοι αὐτὸν στέργουσι καὶ τιμῶσι.

I don’t have Athenaze, so don’t know what you have to go on. But a few suggestions:

ὁ Αἰγεὺς μάλιστα φοβούμενος περὶ τόν Θησέως ἀπόπλουν, κελεύει αὐτὸν ἐὰν {αὐτος} τὸν Μινώταυρον ἀποκτείνῃ τὰ μέλανα ἱστία στέλλειν καὶ λεῦκα αἴρειν (aor.infins. better). καὶ ἕως ἃν ἄπῃ ὁ υἱός, {ὁ πατὴρ} καθ᾽ἡμέραν άναβαίνει ἐπὶ ἄκραν τὴν ἀκτὴν καὶ πρὸς τὴν θάλατταν βλέπει. ὁ δὲ Θησεὺς ἐπεὶ Ἀριάδνην ἐν τῇ Νάξῳ καταλείπει (or -λιπὼν without ἐπεί) ἐπιλανθάνεται τῶν τοῦ πατρός λόγων {καὶ οὐ} οὐδ’ αἴρει τὰ λεῦκα ἱστία. ὁ οὖν Αἰγεὺς ἐπεὶ τὴν τοῦ υἱοῦ ναὺν γιγνώσκει καὶ τά μέλανα ἱστία βλέπει, δοκῶν αὐτὸν ἀποθανεῖν/ἀποτεθνηκέναι {καὶ} λύπης πλήρης ῥίπτει ἑαυτὀν εἰς τὴν θάλατταν.

{ἐπεὶ δὲ ὁ Θησέυς} ὁ δὲ Θ., ἐπεὶ (since he’s the subject of the sentence he belongs outside of the επει clause) ἀφικνεῖται εἰς τὰς Ἀθήνας, {γιγνώσκει} μανθάνει τὸν πατέρα αὐτοῦ τέθνηκότα. ἐλθοῦσα {οὖν} δὲ ἡ μήτηρ φησίν «αἴτιος εἶ σύ, ἀεὶ γὰρ ἐπιλανθανῇ (or τυγχάνεις επιλανθανόμενος) τῶν τοῦ πατρὸς λόγων». ὁ δὲ Θησεύς μάλιστα {λυπεῖται καὶ**}** λυπούμενος φησὶν (φησιν shoud go after beginning of speech) «ἀληθές, ὦ μήτερ, αἴτιος ειμί ἐγώ. διὸ {δὲ καὶ} ἐν νῷ ἔχω οἴκοθεν ἀποφεύγειν». ἀλλ᾽ ἡ μήτηρ κελεύει αὐτὸν μὴ ἀπιἐναι {καὶ} ἀλλὰ Ἀθήνησι μένειν. καὶ (οὕτως) δι᾽ ὀλίγου ὁ Θησέυς βασιλεύς γίγνεται καὶ πάντες οἱ Ἀθηναῖοι αὐτὸν στέργουσι καὶ τιμῶσι.

Thank you so much for the wonderful job you did amending my text! Now it has become much better, and you put your corrections and explanations in such a clear way that it’s easy to grasp their meaning. Some errors, like Nom. instead of Acc. in the first sentence, I should have noticed myself, but in other cases, particularly in what concerns the use of linking words, I need the help of a more experienced eye.

You’re quite welcome. As always, if there’s anything you don’t get about my suggestions, do feel free to ask.

What next?

Thank you for your help and encouragement. My this week greek exercice took place mainly inspired by your “What’s next?” Here it is.

ὁ Ὀδυσσεὺς καὶ ὁ Αἰόλος

Ἐκ τοῦ Κύκλωπος ἐκφευγόμενος, ὁ Ὀδυσσεὺς σὺν ἑταίροις πρὸς τὰς ναῦς ταχὺ τρέχουσιν. Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ αὐτοὶ ἀποπλοῦσι καὶ δι᾽ὀλίγου ἀφικνοῦνται εἰς νῆσον ἐν ᾗ ὁ Αἰόλος, ὁ τῶν ἀνέμων βασιλεύς, οἰκεῖ. Πολύν χρόνον Ἴθακοι μετ᾽ Αἰόλου μένουσι, ὁ δὲ αὐτοὺς εὐμενῶς ξενίζει. Τέλος δεσπότης τοὺς ξένους ἀποπεμπόμενος, ἀσκόν τινα αὐτοῖς παρέχει πληρώμενον πάντων ἀνέμους, πλὴν ἑνός Ζεφύρου πράου. Ὁ οὖν Ὀδυσσεὺς μεθ᾽ ἑταίρων ἐκπλέουσιν καὶ τῇ δεκάτῃ ἡμέρα ἤδη ὁρῶσι τὴν πατρίδα γῆν. Ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς ἐλπίδων πλήρης καθεύδει, οἱ μὲν ἑταῖροι πιστευόμενοι τὸν ἀσκὸν χρυσοῦν ἔχειν, ὅν ἀπολύουσιν.
Εὐθὺς χειμὼν δεινὸς ποιούμεθα, πάντες γὰρ ἄνεμοι ἐκπέτονται ἐκ ἀσκοῦ. Ὁ Ὀδυσσεὺς ἐγειρόμενος γιγνώσκει τι γίγνεται καὶ ἄθυμος βούλει εἰς τὴν θάλατταν ἑαυτὸν ῥίπτειν, ἀλλὰ οἱ ἑταῖροι αὐτὸν κωλύουσιν. Ἐν ῷ ἡ ναῦς ὑπ᾽ ἀνέμοις φερομένη πάλιν εἰς τὴν Αἰόλιου νῆσον ἀφικνεῖται. Βαίνει οὖν ὁ Ὀδυσσεὺς εἰς τὴν τοῦ Αἰόλου οἰκίαν. Αὐτὸς μὲν τὸν Ὀδυσσέα βλέπων μάλα θαυμάζει καὶ λέγει: τι πάσχεις; Διὰ τί ἐνταῦθα παρεῖς; Ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς ἀποκρίνεται: Οἱ ἑταῖροι ἐμοὶ αἴτιοί εἰσιν. Αὐτοὶ γὰρ τοὺς ἀνέμους ἔλυσαν. Ἀλλὰ βοήθει ἡμῖν, ὦ φίλε. Ὁ δὲ Αἰόλος: Ἄπιθι ταχέος ἀπὸ τῆς νῆσον. Ἀδύνατόν ἐστι βοηθεῖν σοι. Οἱ γὰρ θεοὶ μισοῦσι σέ.

Some corrections and hints. Hope you can understand them.

{Ἐκ τοῦ Κύκλωπος ἐκφευγόμενος] τον κυκλωπα εκφεύγων, ὁ Ὀδυσσεὺς σὺν τοις ἑταίροις πρὸς τὰς ναῦς ταχὺ τρέχ{ουσιν}ει. Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ [αὐτοὶ] ἀποπλοῦσι καὶ δι᾽ὀλίγου ἀφικνοῦνται εἰς νῆσον ἐν ᾗ ὁ Αἰόλος, ὁ τῶν ἀνέμων βασιλεύς, οἰκεῖ. Πολύν δε χρόνον {Ἴθακοι} μετ᾽ Αἰόλου μένουσι, ὁ δὲ αὐτοὺς εὐμενῶς ξενίζει. Τέλος δὲ {δεσπότης} τοὺς ξένους ἀποπεμπόμενος, ἀσκόν τινα αὐτοῖς παρέχει {πληρώμενον] πληρωθέντα/πλήρη πάντων τῶν ἀνέμ**{ους]ων**, πλὴν ἑνός**, τοῦ** Ζεφύρου πράου. Ὁ οὖν Ὀδυσσεὺς {μεθ᾽}μετὰ τῶν ἑταίρων ἐκπλέ**[ουσιν}εῖ** καὶ τῇ δεκάτῃ ἡμέρα ἤδη ὁρῶσι τὴν πατρίδα {γῆν}. ἔπειτα δὴ Ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς ἐλπίδων πλήρης καθεύδει, οἱ {μὲν}δ’ ἑταῖροι {πιστευ}πειθόμενοι τὸν ἀσκὸν χρυσ**{οῦν}ὸν** ἔχειν, **{**ὅν}αὐτὸν ἀπολύουσιν.

Εὐθὺς δὲ χειμὼν δεινὸς ποιούμεθαποιεῖται/γίγνεται, πάντες γὰρ οἱ ἄνεμοι ἐκπέτονται ἐκ τοῦ ἀσκοῦ. Ὁ δ’ Ὀδυσσεὺς ἐγειρόμενοςεγερθεὶς γιγνώσκει {τι}τί γίγνεται καὶ ἄθυμος βούλειβούλεται εἰς τὴν θάλατταν ἑαυτὸν ῥίπτεινῥῖψαι, {ἀλλὰ} οἱ μέντοι ἑταῖροι αὐτὸν κωλύουσιν. Ἐν {ῷ}τούτῳ δε ἡ ναῦς [ὑπ᾽} τοις ἀνέμοις φερομένη πάλιν εἰς τὴν Αἰόλ{ιου}ου νῆσον ἀφικνεῖται. Βαίνει οὖν ὁ Ὀδυσσεὺς εἰςπρὸς τὴν τοῦ Αἰόλου οἰκίαν. {Αὐτὸς μὲν} ὁ δὲ τὸν Ὀδυσσέα βλέπων μάλα θαυμάζει καὶ λέγει: {τι} τί πάσχεις; Διὰ τί ἐνταῦθα παρ{εῖς}ει; Ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς ἀποκρίνεται: Οἱ ἑταῖροι {ἐμοὶ}μου αἴτιοί εἰσιν. [Αὐτοὶ] γὰρ τοὺς ἀνέμους ἔλυσαν. Ἀλλὰ βοήθει ἡμῖν, ὦ φίλε. Ὁ δὲ Αἰόλος: Ἄπιθι ταχέοςως ἀπὸ τῆς νῆσονου. Ἀδύνατόν ἐστι βοηθεῖν σοι. Οἱ γὰρ θεοὶ μισοῦσι σέ.

I’m so much grateful for your corrections! I was hesitating whether Odysseus with companions will have singular or plural verb, but now I see, that the subject is only Odysseus, so the verb is singular. As usually, some mistakes, like τῆς νῆσονον instead of νῆσου are due to my lack of concentration. Special thanks for adding μέντοι to my collection of linking words. I should memorise and use it.
I have just two little questions:
1)

Ἐν {ῷ}τούτῳ δε ἡ ναῦς [ὑπ᾽} τοις ἀνέμοις φερομένη

In this phrase I meant, of course ἐν ᾦ instead of {ῷ}. What would be the difference between ἐν ᾦ and ἐν τούτῳ or both will signify more or less the same “meanwhile”?
2)

πειθόμενοι τὸν ἀσκὸν χρυσ{οῦν}ὸν ἔχειν, {ὅν}αὐτὸν ἀπολύουσιν

What is the difference in this phrase between ὅν and αὐτὸν?

Thank you once again for your help.

ἐν ᾦ means “while” (introducing a subordinate clause), not “meanwhile.”

ὅν (“whom” or “which”) introduces a relative clause (again, a subordinate clause). αὐτόν is “him” or “it.” (But be careful not to use the nominative αὐτοί just to mean “they,” which normally doesn’t need to be expressed, since is implicit in the verb.)

Thank you for the explanations! I think I’ve got it and I will try to keep it in mind. Yes, I noticed that you corrected the bits where the subject is “pleonastic”, and I completely agree. It’s like in Portuguese (and, I guess, Spanish), they also omit personal pronouns in such cases.

Dear all, here is the continuation of my composition exercises. Today I tried to tell another part of Theseus’ story using recently learned syntactic constructions and forms (and, I suppose, making a lot of mistakes). As always, I will be very grateful for your corrections, advice and remarks.

Αἰγεὺς, ὁ βασιλεῦς τῶν Ἀθηνῶν, πολὺν χρόνον οὐδὲν παῖδα ἔχων, πορεύεται πρὸς τοῖς Δελφοῖς ἵνα τὴν τοῦ Ἀπόλλωνος βουλὴν γιγνώσκῃ. Ἀδύνατος ὤν τοὺς θεοῦ λόγους καταλαβεῖν καὶ πρὸς τὰς Ἀθήνας ἐπανερχόμενος, ἥκει ὁ Αἰγεὺς ἐν Τροιζῆνα ὅπου ὁ Πιτθεύς ὁ σοφὸς βασιλεύει. Ὁ δὲ Πιτθεύς τὴν τοῦ Ἀπόλλωνος ἀπόφασιν μαθών εὐθὺς ἥν εἶλε καὶ ἔχων τὴν θυγατέρα ὀνόματι Αἴθρα ἔμειλε αὐτὴν τῷ Αἰγεῖ γυναῖκα ποιεῖν. Εὐμενῶς οὖν ἐδέχετο τὸν Αἰγέα, μεγίστην δαῖτα παρασκεύασας καὶ πολὺν οἶνον παρέσχε ἵνα μεθύῃ ὁ Αἰγεύς καὶ ἵνα ἔρως πρὸς τὴν Αἴθραν ἐν καρδίᾳ αὐτῇ γένηται. Οὕτω δὴ Αἰγεὺς μετὰ Αἴθρας τὴν νύκτα διήγαγε καὶ τῇ ὑστεραίᾳ ἄπελθε λιπών ὑπὸ μεγάλῳ λίθῳ τὸ ξίφος καὶ τὸ ὑπόδημα καὶ τὴν ἀσπίδα ἵνα, εἰ Αἴθρα ἐγκύμων γένοιτο καὶ τέκοι υἱὸν ἰσχυρὸν δυνατὸν τὸν λίθον αἴρειν, παῖς τὸν πατέρα εὕρῃ. Ἡ δὲ Αἴθρα υἱὸν ἔτεκε ὀνόματι Θησεύς, παῖδα μάλιστα κάλον καὶ ἰσχυρόν. Ἐπεὶ πρῶτον ἥβησε ὁ παῖς, τὰ τοῦ πατρός ὅπλα ηὗρε καὶ ὥρμησε τὸν πατέρα ζητεῖν.

Free corrections worth all the money
οὐδένα
τοὺς Δελφοὺς (motion)
why γιγνώσκῃ present and not γνῷ aorist?
τοῦ θεοῦ
Πιτθεὺς grave accent
μαθὼν same
ἥν remove
εἶλε breathing
ἔμελλε ?
δαίτην
τὴς Αἴθρας
ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ (Aegeus, if I understand it correctly)
λιπὼν grave accent
ὁ παῖς
πατρὸς

Dear bedwere, I’m infinitely grateful for your help!

… ἔχων τὴν θυγατέρα ὀνόματι Αἴθρα ἔμειλε αὐτὴν τῷ Αἰγεῖ γυναῖκα ποιεῖν. Εὐμενῶς οὖν ἐδέχετο τὸν Αἰγέα, μεγίστην δαῖτα παρασκεύασας καὶ πολὺν οἶνον παρέσχε ἵνα μεθύῃ ὁ Αἰγεύς καὶ ἵνα ἔρως πρὸς τὴς Αἴθρας ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ γένηται.

You are certainly right with ἔμελλε. It was an attempt to do aorist. I thought μέλλω works like ἀγγέλλω, but it doesn’t and I should have look it up in the dictionary to know that it is ἐμέλλησε in aor. 3s. Anyway, imperfect probably looks better here.

As to δαίτην, if it is “ἡ δαίς, δαιτός” shouldn’t it be δαῖτα in the Acc.?