τήμερον ὁ ἄνεμος ἰσχυρῶς ἔπνει. νῦν βρέχει. ἔσται κρύος. τὸ δὲ σύμπαν δῆλος ἐστὶν ἀπῆλθον εὐδία.
τὰς ἐπὶ γῆς νιφάδας τήκειν οὐ δύναται ὁ ἥλιος. 
ὦ χαῖρε, φίλτατε. εὐφραίνομαι δὴ μαθὼν ὅτι ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ γράφεις Ἑλληνιστί. καλῶς δὲ γράφεις. πάντας γὰρ τοὺς λόγους σου καταλαμβάνω. ἔρρωσο!
ἔπει ὁ ἥλιος ἔδυσε ἔβρεχε τὴν γῆν.
καινὸν μὲν ἔτος, ἀλλὰ μένει τὸ ψῦχος.
Χθὲς μὲν ἐλπίς ἦν μοι τὸν ἥλιον λάμψειν, τήμερον δὲ νεφέλαις κρύπτεται ὁ ἥλιος καὶ σκοτίζεται ὁ οὐρανός. Ὅμως δὲ μέντοι χαίρομεν διὰ τὴν τῶν τοῦ Χριστοῦ γενεθλίων χαράν. Ἔωθεν δὲ σφόδρα κάμνω. Ἑσπέραν γὰρ ἐποίησα βαθεῖαν παννυκίζων τὸν ἐνιαυτὸν ἀρχόμενον. Πρὸς δὲ τούτοις εὔδαιμον νέον ἔτος εὔχομαι υμῖν, ὦ’νδρες περιφανέστατοι.
Εὔχομαι ὑμῖν, ὦ ἄνδρες, εὐδαιμονίαν διὰ τοῦ νέου ἔτοος. Ἐνταῦθα δὲ ἐν τῇ Σαλίνῃ τῆς Καλιφορνίας καλὴ ἡμέρα ἐστίν. Ὁ γὰρ ἡλίος φαίνει. Ψῦχος δ’ἔστιν.
ἀκούω τὸν τῆς βροχῆς τύπον ἀλλὰ οὐ δύναμαι ἀκούειν τὸν ἄνεμον.
μόλις γε τὸν ψυχρὸν ἀέρα θερμαίνει νῦν ὁ ἥλιος
ταύτην τὴν χαρὰν καὶ ἔχομεν.
τίνα δὲ καινά, ὦ τᾶν, βουλεύῃ σύγε ποιεῖν ἐν τῷ καινῷ ἔτει?
νῦν βρέχει ἀλλὰ κατὰ τοὺς τὰ μετεώρα ἐξετάζοντας έσται … μάλα βροχή.
Ἀσπάζομαί σε ἐν τῷ Ἁγίῳ Λουδοβίκῳ Ἐπισκόπῳ ὤν, ὦ λῷστε Μᾶρκε.
Τί λέγεις περὶ τῶν τοῦ Ἀφθονίου προγυμνασμάτων; Ἢ ἴσως ἀναγνώσομαι τοῦς τοῦ Αἰσώπου μύθους. Ἀλλὰ πρῶτον δεῖ συντελέσαι τὸ Ἀττικιστὶ βιβλίον. Σήμερον μὲν ὁ ἥλιός τοτε ἔφαινε, τοτὲ δὲ οὔ.
τὴν θερμασίαν τὴν προσδοκωμένην παρέχει νῦν ἡμῖν ὁ ἥλιος.
τήμερον ἔβρεχε. ἐπλήσθη γὲ τὸ ἀγγεῖον ὕδατι καὶ δύναμαι ἄρσαι τὰ φυτά.
ἔπει ἠγέρθην ὀρῶν τὸν ἥλιον ἔχαιρον ἀλλὰ ἔπειτα ἔβρεχε.
πάντα κρυοῦται. ῥιγῶ δ’ ἔγωγε.
καίπερ ὁ ἀήρ νῦν ψυχρότερος ὢν ἔτι ἐστι παράλογος θερμός.
Τὸ παιδίον πάρεστιν ἐν τῇ Καλιφορνίᾳ. Ὕει γὰρ σφόδρα.
τήμερον οὐδὲν μετέβαλλε τῆς ἡμέρας οὐ θερμοτέρας ἤ τῆς νυκτὸς οὔσης.
ἔπει μὲν ἠγέρθην ἔβρεχε καὶ ἰσχυρῶς νῦν δὲ ὁ ἥλιος φαίνει.
χιόνα νομίζω πεσεῖσθαι.
πίπτω, πεσοῦμαι – ῥιπτω ἑμαυτὸν κάτω. (Λ.Σ.Κ.)
ἐκ τῶν οὐρανῶν ῥίπτει νῦν νιφάδας ὁ πατὴρ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.