Quoted at the very bottom of this post, in the spoiler, is the digitization from West’s version of the poem. 118 lines.
I have the text in both Campbell’s Greek Lyric Poetry and West’s Delectus Ex Iambis Et Elegis Graecis. It’s a longish poem, but lots of fun. Here is Meineke’s version of the Stobaeus source. I notice that Meineke prints “τε πελλῆς” here and not “τε τεφρῆς” as the West apparatus claims.
This is the second time I have not been able to verify a statement in West’s apparatus regarding “Meineke,” from this edition at least. The other is in Mimnermus fr. 14 (Stob 3.7.11), where the apparatus reads for line 11 “ὠκέος : εἴκελος Meineke, quod proximo versu posuit”. Nothing like that here anyway. Also, “quod proximo versu posuit” makes no sense, as that is the last line of poem. West must be using some other source for his Meineke notations.
Campbell, I believe, misunderstands the lines about the woman “πάντων ἴδρις” created from the sinful fox.
τὴν δ’ ἐξ ἀλιτρῆς θεὸς ἔθηκ’ ἀλώπεκος
γυναῖκα πάντων ἴδριν· οὐδέ μιν κακῶν
λέληθεν οὐδὲν οὐδὲ τῶν ἀμεινόνων·
τὸ μὲν γὰρ αὐτῶν εἶπε πολλάκις κακόν,
τὸ δ’ ἐσθλόν· ὀργὴν δ’ ἄλλοτ’ ἀλλοίην ἔχει.
Campbell says:
“τὸ μὲν γὰρ αὐτῶν εἶπε πολλάκις κακόν, τὸ δ’ ἐσθλόν” means ‘for of these (i.e. κακῶν and ἀμεινόνων) she often calls the latter bad, the former good’: she shows no sense of responsibility; or perhaps she is inconsistent, as in 11.
In fact, I believe that Semonides is describing what we would call a “witch”. The κακόν and ἐσθλόν refer to charms or curses, and she knows them all.
χωρὶς γυναικὸς θεὸς ἐποίησεν νόον
τὰ πρῶτα. τὴν μὲν ἐξ ὑὸς τανύτριχος,
τῆι πάντ’ ἀν’ οἶκον βορβόρωι πεφυρμένα
ἄκοσμα κεῖται καὶ κυλίνδεται χαμαί·
αὐτὴ δ’ ἄλουτος ἀπλύτοις ἐν εἵμασιν
ἐν κοπρίηισιν ἡμένη πιαίνεται.
τὴν δ’ ἐξ ἀλιτρῆς θεὸς ἔθηκ’ ἀλώπεκος
γυναῖκα πάντων ἴδριν· οὐδέ μιν κακῶν
λέληθεν οὐδὲν οὐδὲ τῶν ἀμεινόνων·
τὸ μὲν γὰρ αὐτῶν εἶπε πολλάκις κακόν,
τὸ δ’ ἐσθλόν· ὀργὴν δ’ ἄλλοτ’ ἀλλοίην ἔχει.
τὴν δ’ ἐκ κυνός, λιτοργόν, αὐτομήτορα,
ἣ πάντ’ ἀκοῦσαι, πάντα δ’ εἰδέναι θέλει,
πάντηι δὲ παπταίνουσα καὶ πλανωμένη
λέληκεν, ἢν καὶ μηδέν’ ἀνθρώπων ὁρᾶι.
παύσειε δ’ ἄν μιν οὔτ’ ἀπειλήσας ἀνήρ,
οὐδ’ εἰ χολωθεὶς ἐξαράξειεν λίθωι
ὀδόντας, οὐδ’ ἂν μειλίχως μυθεόμενος,
οὐδ’ εἰ παρὰ ξείνοισιν ἡμένη τύχηι,
ἀλλ’ ἐμπέδως ἄπρηκτον αὑονὴν ἔχει.
τὴν δὲ πλάσαντες γηΐνην Ὀλύμπιοι
ἔδωκαν ἀνδρὶ πηρόν· οὔτε γὰρ κακὸν
οὔτ’ ἐσθλὸν οὐδὲν οἶδε τοιαύτη γυνή·
ἔργων δὲ μοῦνον ἐσθίειν ἐπίσταται.
κὤταν κακὸν χειμῶνα ποιήσηι θεός,
ῥιγῶσα δίφρον ἄσσον ἕλκεται πυρός.
τὴν δ’ ἐκ θαλάσσης, ἣ δύ’ ἐν φρεσὶν νοεῖ·
τὴν μὲν γελᾶι τε καὶ γέγηθεν ἡμέρην·
ἐπαινέσει μιν ξεῖνος ἐν δόμοις ἰδών·
“οὐκ ἔστιν ἄλλη τῆσδε λωΐων γυνὴ
ἐν πᾶσιν ἀνθρώποισιν οὐδὲ καλλίων”·
τὴν δ’ οὐκ ἀνεκτὸς οὐδ’ ἐν ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν
οὔτ’ ἄσσον ἐλθεῖν, ἀλλὰ μαίνεται τότε
ἄπλητον ὥσπερ ἀμφὶ τέκνοισιν κύων,
ἀμείλιχος δὲ πᾶσι κἀποθυμίη
ἐχθροῖσιν ἶσα καὶ φίλοισι γίνεται·
ὥσπερ θάλασσα πολλάκις μὲν ἀτρεμὴς
ἕστηκ’, ἀπήμων, χάρμα ναύτηισιν μέγα,
θέρεος ἐν ὥρηι, πολλάκις δὲ μαίνεται
βαρυκτύποισι κύμασιν φορεομένη.
ταύτηι μάλιστ’ ἔοικε τοιαύτη γυνὴ
ὀργήν· φυὴν δὲ πόντος ἀλλοίην ἔχει.
τὴν δ’ ἔκ †τε σποδιῆς† καὶ παλιντριβέος ὄνου,
ἣ σύν τ’ ἀνάγκηι σύν τ’ ἐνιπῆισιν μόγις
ἔστερξεν ὦν ἅπαντα κἀπονήσατο
ἀρεστά· τόφρα δ’ ἐσθίει μὲν ἐν μυχῶι
προνὺξ προῆμαρ, ἐσθίει δ’ ἐπ’ ἐσχάρηι.
ὁμῶς δὲ καὶ πρὸς ἔργον ἀφροδίσιον
ἐλθόντ’ ἑταῖρον ὁντινῶν ἐδέξατο.
τὴν δ’ ἐκ γαλῆς, δύστηνον οἰζυρὸν γένος·
κείνηι γὰρ οὔ τι καλὸν οὐδ’ ἐπίμερον
πρόσεστιν οὐδὲ τερπνὸν οὐδ’ ἐράσμιον.
εὐνῆς δ’ ἀδηνής ἐστιν ἀφροδισίης,
τὸν δ’ ἄνδρα τὸν περῶντα ναυσίηι διδοῖ.
κλέπτουσα δ’ ἔρδει πολλὰ γείτονας κακά,
ἄθυστα δ’ ἱρὰ πολλάκις κατεσθίει.
τὴν δ’ ἵππος ἁβρὴ χαιτέεσσ’ ἐγείνατο,
ἣ δούλι’ ἔργα καὶ δύην περιτρέπει,
κοὔτ’ ἂν μύλης ψαύσειεν, οὔτε κόσκινον
ἄρειεν, οὔτε κόπρον ἐξ οἴκου βάλοι,
οὔτε πρὸς ἰπνὸν ἀσβόλην ἀλεομένη
ἵζοιτ’. ἀνάγκηι δ’ ἄνδρα ποιεῖται φίλον·
λοῦται δὲ πάσης ἡμέρης ἄπο ῥύπον
δίς, ἄλλοτε τρίς, καὶ μύροις ἀλείφεται,
αἰεὶ δὲ χαίτην ἐκτενισμένην φορεῖ
βαθεῖαν, ἀνθέμοισιν ἐσκιασμένην.
κᾱλὸν μὲν ὦν θέημα τοιαύτη γυνὴ
ἄλλοισι, τῶι δ’ ἔχοντι γίνεται κακόν,
ἢν μή τις ἢ τύραννος ἢ σκηπτοῦχος ἦι,
ὅστις τοιούτοις θυμὸν ἀγλαΐζεται.
τὴν δ’ ἐκ πιθήκου· τοῦτο δὴ διακριδὸν
Ζεὺς ἀνδράσιν μέγιστον ὤπασεν κακόν.
αἴσχιστα μὲν πρόσωπα· τοιαύτη γυνὴ
εἶσιν δι’ ἄστεος πᾶσιν ἀνθρώποις γέλως·
ἐπ’ αὐχένα βραχεῖα· κινεῖται μόγις·
ἄπυγος, αὐτόκωλος. ἆ τάλας ἀνὴρ
ὅστις κακὸν τοιοῦτον ἀγκαλίζεται.
δήνεα δὲ πάντα καὶ τρόπους ἐπίσταται
ὥσπερ πίθηκος· οὐδέ οἱ γέλως μέλει·
οὐδ’ ἄν τιν’ εὖ ἔρξειεν, ἀλλὰ τοῦτ’ ὁρᾶι
καὶ τοῦτο πᾶσαν ἡμέρην βουλεύεται,
ὅκως τι κὠς μέγιστον ἔρξειεν κακόν.
τὴν δ’ ἐκ μελίσσης· τήν τις εὐτυχεῖ λαβών·
κείνηι γὰρ οἴηι μῶμος οὐ προσιζάνει,
θάλλει δ’ ὑπ’ αὐτῆς κἀπαέξεται βίος,
φίλη δὲ σὺν φιλέοντι γηράσκει πόσει
τεκοῦσα καλὸν κὠνομάκλυτον γένος.
κἀριπρεπὴς μὲν ἐν γυναιξὶ γίνεται
πάσηισι, θείη δ’ ἀμφιδέδρομεν χάρις.
οὐδ’ ἐν γυναιξὶν ἥδεται καθημένη
ὅκου λέγουσιν ἀφροδισίους λόγους.
τοίας γυναῖκας ἀνδράσιν χαρίζεται
Ζεὺς τὰς ἀρίστας καὶ πολυφραδεστάτας·
τὰ δ’ ἄλλα φῦλα ταῦτα μηχανῆι Διὸς
ἔστιν τε πάντα καὶ παρ’ ἀνδράσιν μενεῖ.
Ζεὺς γὰρ μέγιστον τοῦτ’ ἐποίησεν κακόν,
γυναῖκας· ἤν τι καὶ δοκέωσιν ὠφελεῖν
ἔχοντι, τῶι μάλιστα γίνεται κακόν·
οὐ γάρ κοτ’ εὔφρων ἡμέρην διέρχεται
ἅπασαν, ὅστις σὺν γυναικὶ †πέλεται,
οὐδ’ αἶψα Λιμὸν οἰκίης ἀπώσεται,
ἐχθρὸν συνοικητῆρα, δυσμενέα θεῶν.
ἀνὴρ δ’ ὅταν μάλιστα θυμηδεῖν δοκῆι
κατ’ οἶκον, ἢ θεοῦ μοῖραν ἢ ἀνθρώπου χάριν,
εὑροῦσα μῶμον ἐς μάχην κορύσσεται.
ὅκου γυνὴ γάρ ἐστιν οὐδ’ ἐς οἰκίην
ξεῖνον μολόντα προφρόνως δεκοίατο.
ἥτις δέ τοι μάλιστα σωφρονεῖν δοκεῖ,
αὕτη μέγιστα τυγχάνει λωβωμένη·
κεχηνότος γὰρ ἀνδρός, οἱ δὲ γείτονες
χαίρουσ’ ὁρῶντες καὶ τόν, ὡς ἁμαρτάνει.
τὴν ἣν δ’ ἕκαστος αἰνέσει μεμνημένος
γυναῖκα, τὴν δὲ τοὐτέρου μωμήσεται·
ἴ̄σην δ’ ἔχοντες μοῖραν οὐ γινώσκομεν.
Ζεὺς γὰρ μέγιστον τοῦτ’ ἐποίησεν κακόν,
καὶ δεσμὸν ἀμφέθηκεν ἄρρηκτον πέδην,
ἐξ οὗ τε τοὺς μὲν Ἀΐδης ἐδέξατο
γυναικὸς εἵνεκ’ ἀμφιδηριωμένους
…