Caris lectoribus omnibus salutem dico!
I wrote this story for this year’s German Federal Competition of Foreign Languages but got kicked out at the very first stage Since they don’t tell the participants what they didn’t like about their stories, I don’t know what is wrong with my story.
I would be very pleased if you read my little tale and commented on it. My Latin teacher already checked grammar, vocabs and spelling, so this is not that important (if you find a mistake, you may tell me nevertheless, of course!). I especially would like to know how you like the general idea of the story. Is the ending understandable? I mean, do you get the gist of the morale that I wanted to communicate? My teacher had a slight problem understanding it.
Utinam fabula vos delectet!
~~~
Fabula de mure arcanoque
(Das Geheimnis)
Olim erant duae mures quae appellabantur Themis et Candida, haec soror minor, illa soror maior. Sorores amicae cum familia in casa lignea vivebant, praeterea iis erat hortus vastus stramento completus in quo semper cum fratribus ludebant. Dormiebant in lecto amoeno ac satis cibi aquaeque iis erat. Sed Candida felix non erat: semper multa scire volebat, parentes autem illa numquam explicabant.
Aliquando avus fecit fabulam vespertinam. Narravit: „Et musculus post iter longum invenit parentes, et tandem iterum cum iis in herba viridi ludere potuit.“ Candida autem: „Cur dicis herbam viridem esse? Nonne herba flava est aureaque?“ Avus stupuit, deinde: „O, recte dicis!“, inquit, „Herba semper flava erat ac est ac erit…“ Tum avus tacuit.
Aliquando matre spectante Themis et Candida in horto ludebant cum haec ludere desivit. „Mater“, dixit, „vides illas res quae circumdant hortum nostrum? Quid est post eas? Cur transire non possumus?“ Tum mater: „Nescio, filiola, sed nil refert. In tuto estis, tutae ludere potestis. Crede mihi, nil refert.“ Candida autem id credere non potuit, itaque iterum: „Scitne pater?“ Mater oculos demisit, deinde: „Pater non scit, filiola, nemo scit…“ Tum mater tacuit.
Aliquando mane omnes Themidem Candidamque in casa relicturi fuerunt cum haec: „Cur semper mane domum relinquitis? Cur numquam vos comitare nobis licet?“ Tum pater: „Nobis laborandum est. Vos tantum liberi estis, ergo nos comitare vobis non licet.“ Deinde casam reliquerunt. Candida autem: „Sororcula“, dixit, „quid agunt et pater et mater et avus et fratres? Isti strepitus, quid est? Non intellego!“ Themis maeste subridens: „Nonne audivisti?“, inquit, „Iis laborandum est…“ Tum soror tacuit.
Aliquando pater post laborem non rediit. Candida fratres rogavit: „Ubi est pater? Nonne eum ad laborem comitavistis?“ Fratres quidem alii alios spectaverunt, sed nihil responderunt. Candida autem: „Num est arcanum? Agite dicere! Papamne comitavistis?“ Fratres voce submissa: „Ita est“, dixerunt, „eum comitavimus…“ Tum fratres tacuerunt.
Aliquando, postquam duos fratrum non redierunt, mater: „Themis“, dixit, „hodie tibi licet nos comitare. Veni. Exspectamur.“ Themis sorori vale dixit, haec autem: „Sororcula“, inquit, „timeo, ut redeas. Visne me re vera deserere?“ Themis: „Sorores sumus, semper iunctae erimus.“ Tum cum aliis casam reliquit.
Nunc Candida autem non domi remanere, sed familiam suam sequi vult. Scire debet, quid patri fratribusque accideret, qui strepitus essent, quo soror sua duceretur. Post nonnulla momenta ex angulo casae ad introitum serpit, ut videat, quid in horto accidat. Conspicit et matrem et avum et fratres et sororem, cum subito res ingens, rosea ut aures suae atque quinque bacula habens, e caelo descendit, Themidem capit. Mente absente Candida in hortum currit nomen sororis clamans, sed cum advenit, Themis non iam adest: a re rosea ponitur in apparatum angulatum, canum ut pellis muris, qui longe abest. „Mater, ista numquam vidi! Quid hic accidit?“ Mater autem non respondet, sed: „Audi!“, clamat, „Themis te vocat!“ Candida sororem magna voce clamitare auscultat: „Ab hominibus necamur – hoc est arcanum!“ Silentium fit, tum Candida audit sororis ultima verba: „O innocentes, o miseros!“
~~~
Valete!
Apollimagine