I found a short Latin hypothesis to Plato’s dialogue Alicibiades (I) in an old edition of the text by Philip Buttmann (19th c. German classicist) and thought that I’d post it for fun and to advertise the reading group that is just getting under way in the Greek forum:
http://discourse.textkit.com/t/late-summer-intensive-platos-alcibiades/4053/1
The late antique grammarian Priscian also translates a number of sentences from the introduction of the dialogue into Latin in order to demonstrate how Latin handles the Greek particle an, which I can post if anyone is curious.
Loquitur hic Socrates cum Alcibiade, qui juvenis, elatus puchritudine, divitiis, genere, etiam natura paulo ferocior, ad capessendam rempublicam accedere volebat. Socrates, sua methodo utens, ostendit eum non intelligere “ta politika”, quod ea nec didicerit, neque ipse invenerit. Tandem Alcibiade, conscientia et pudore stimulato, quidnam sibi sit faciendum quaerente, Socrates graviter urget aureum illud “Nosce te ipsum”. Qui se ipsum, i. e. animum non novit, is neque quidquam e rebus humanis tractare, neque felix esse poterit. Ergo non potentia et imperium, sed virtus primo loco quaerenda est.
Hic dialogus quem auctores perantiqui et schola Platonica, recentior certe, omnis pro genuino habuit, his novissimis demum temporibus ex hac gentis litteratae opinione deturbatus est; cum Schleiermacher primus gravissimis per totum librum argumentis atque indiciis monstraverit, quantum modus et disserendi et disputandi et inveniendi a Platonis et more et ingenio dissideat: ita tamen ut non desint loci Platone digni, ipsaque disciplina a Platonis nequaquam abhorreat. Unde non temere colligas, multa quae Plato revera docuerit, quin lumina aliquot ex ejus disputationibus, a discipulo ejus aliquo in hunc libellum, formam Platonicorum operum imitantem, esse conjecta.
The question of the dialogue’s being genuine is still, nearly 200 years later, sub iudice.