οὔκ, ὠγαθέ, ἀλλὰ πρὸς Μειδίαν σε δεῖ τὸν ὀρτυγοκόπον ἀποβλέπειν καὶ ἄλλους τοιούτους—οἳ τὰ τῆς πόλεως πράττειν ἐπιχειροῦσιν, ἔτι τὴν ἀνδραποδώδη, φαῖεν ἂν αἱ γυναῖκες, τρίχα ἔχοντες ἐν τῇ ψυχῇ ὑπ᾽ ἀμουσίας καὶ οὔπω ἀποβεβληκότες, ἔτι δὲ βαρβαρίζοντες ἐληλύθασι κολακεύσοντες τὴν πόλιν ἀλλ᾽ οὐκ ἄρξοντες—πρὸς τούτους σε δεῖ, οὕσπερ λέγω, βλέποντα σαυτοῦ δὴ ἀμελεῖν, καὶ μήτε μανθάνειν ὅσα μαθήσεως ἔχεται, μέλλοντα τοσοῦτον ἀγῶνα ἀγωνίζεσθαι, μήτε ἀσκεῖν ὅσα δεῖται ἀσκήσεως, καὶ πᾶσαν παρασκευὴν παρεσκευασμένον οὕτως ἰέναι ἐπὶ τὰ τῆς πόλεως.
Should the rel pr οἵ be repeated before ἔτι δὲ βαρβαρίζοντες ἐληλύθασι ?
The καὶ πᾶσαν παρασκευὴν παρεσκευασμένον should be taken as sarcasm?
I think the single οἵ suffices, and anyway a second one wouldn’t stand before ἔτι δέ. The sentence is deliberately disjointed, and all the more effective for it.
As for καὶ πᾶσαν παρασκευὴν παρεσκευασμένον, I wouldn’t say sarcastic, but certainly insincere, and gently mocking (which goes over A.’s head)—characteristically Socratic irony, in fact.