Vere praecipua atque utilis non credere possum
Lexi at scripta manu omnia verba tua
Hoc est primum poematum quae scrivi in Latine. Ego non Catullus aut Naso, sed scribens gaudeo.
quae verba est “lexi?” non id intellego…
(in inscriptione tuo, fortasse voles “haec (poema)” aut “hae (verbae)” pro “hoc.”)
Rectus es, me paenitet! Volebat “legi” scribere. “Hoc” est “hoc poematum” - poema est parva. Sed gratias ago tibi!
nihil est.
at “poematum” est genetivus et pluralis. poema est nominativus et singularis (at nueter) (est: poema, poematis). fui non rectus quia cogitabam esse “poema, poemae.”
intellego “legi.” clarum factum est. gratias.
Sum iterum falsa. In meo libro verborum est “poematium, -ii, little poem”. Quod scribere volebat.
Sed num vidisti in metro errores? Vere nescio multa de poematibus.
fortasse liber meum non rectus est. quis sciat?
(estne elegus?)
in verso primo, est “e” secundum in “vere” longum? si non, est non recte, quod “prae-” est longum, ergo spondeus necesse est in pede primo. Ultimi duo pedes sunt recti. necesse est tibi reficere id.
in verso secundo, si illum “e” in “legi” est longumm, deinde video nihil problemarum. quidquid, nescio si illum “at” faceam ubi est. non est postpositivus, credo.
Catullus est Deus.