concessive clauses
A question raised on b-greek started me searching grammars on concessive clauses and other constructions which take the form καὶ γὰρ εἰ or καὶ γὰρ ἐὰν.
E.Med 463-464
καὶ γὰρ εἰ σύ με στυγεῖς, οὐκ ἂν δυναίμην σοὶ κακῶς φρονεῖν ποτε.
Even if you hate me,
I could never bear you ill-will.
—David Kovacs
E.Med 1249-1250
καὶ γὰρ εἰ κτενεῖς σφ᾽, ὅμως
φίλοι γ᾽ ἔφυσαν:
for even if you kill them,
they were dear to you.
—David Kovacs
The text cited from the NT was
1Cor. 14:7 ὅμως τὰ ἄψυχα φωνὴν διδόντα, εἴτε αὐλὸς εἴτε κιθάρα, ἐὰν διαστολὴν τοῖς φθόγγοις μὴ δῷ, πῶς γνωσθήσεται τὸ αὐλούμενον ἢ τὸ κιθαριζόμενον; 8 καὶ γὰρ ἐὰν ἄδηλον σάλπιγξ φωνὴν δῷ, τίς παρασκευάσεται εἰς πόλεμον;
RSV: 1Cor. 14:7 If even lifeless instruments, such as the flute or the harp, do not give distinct notes, how will any one know what is played? 8 And if the bugle gives an indistinct sound, who will get ready for battle?
The construction καὶ … ἐὰν w/subjunctive is used in concessive clauses which take the form of third class conditionals. Two questions on my mind. Does the postpositive γὰρ cause problems for a concessive reading? See David Kovak’s from Medea renderings cited above.
I am also wondering what is going on in 1Cor. 14:7-8. Not a concessive, that seems certain. One scholar H.A.W. Meyer attempted to give it an adversative sense by claiming the trumpet was a more extreme example than either the flute or harp. Nobody else I looked at understood the passage that way.
I read a ton of NT Greek grammars on concessive and καὶ … εἰ [ἐὰν] in various permutations and none of them, not a single one cited 1Cor. 14:8 anywhere in the grammar. Not only that but none of the commentaries talk about the syntax here. So it must be perfectly obvious to everyone what is going on here since there is no discussion of it. I had to go to Smyth and Cooper to find suitable examples.
Looking forward to being enlightened on this.
P.S.
Also found καὶ γὰρ ἐὰν several times in Aristotle but not wanting to mess with philosophy texts I passed them by. Here are the passages for anyone who wants to look.
Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Physica (0086: 031)
“Aristotelis physica”, Ed. Ross, W.D.
Oxford: Clarendon Press, 1950, Repr. 1966 (1st edn. corr.).
Bekker page 198b, line 14
τιον οὕτως, οὐχ ἁπλῶς, ἀλλὰ τὸ πρὸς τὴν ἑκάστου οὐσίαν.
Λεκτέον δὴ πρῶτον μὲν διότι ἡ φύσις τῶν ἕνεκά του
αἰτίων, ἔπειτα περὶ τοῦ ἀναγκαίου, πῶς ἔχει ἐν τοῖς φυσι-
κοῖς· εἰς γὰρ ταύτην τὴν αἰτίαν ἀνάγουσι πάντες, ὅτι ἐπειδὴ
τὸ θερμὸν τοιονδὶ πέφυκεν καὶ τὸ ψυχρὸν καὶ ἕκαστον δὴ τῶν
τοιούτων, ταδὶ ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ καὶ γίγνεται· καὶ γὰρ ἐὰν
ἄλλην αἰτίαν εἴπωσιν, ὅσον ἁψάμενοι χαίρειν ἐῶσιν, ὁ μὲν
τὴν φιλίαν καὶ τὸ νεῖκος, ὁ δὲ τὸν νοῦν· ἔχει δ’ ἀπορίαν τί
κωλύει τὴν φύσιν μὴ ἕνεκά του ποιεῖν μηδ’ ὅτι βέλτιον, ἀλλ’
ὥσπερ ὕει ὁ Ζεὺς οὐχ ὅπως τὸν σῖτον αὐξήσῃ, ἀλλ’ ἐξ
ἀνάγκης (τὸ γὰρ ἀναχθὲν ψυχθῆναι δεῖ, καὶ τὸ ψυχθὲν
Go to Context
Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Physica
Bekker page 219a, line 4
νειν, ὅταν δ’ αἰσθώμεθα καὶ ὁρίσωμεν, τότε φαμὲν γεγονέναι
χρόνον, φανερὸν ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνευ κινήσεως καὶ μεταβολῆς
χρόνος. ὅτι μὲν οὖν οὔτε κίνησις οὔτ’ ἄνευ κινήσεως ὁ χρόνος
ἐστί, φανερόν· ληπτέον δέ, ἐπεὶ ζητοῦμεν τί ἐστιν ὁ χρόνος,
ἐντεῦθεν ἀρχομένοις, τί τῆς κινήσεώς ἐστιν. ἅμα γὰρ κινή-
σεως αἰσθανόμεθα καὶ χρόνου· καὶ γὰρ ἐὰν ᾖ σκότος καὶ
μηδὲν διὰ τοῦ σώματος πάσχωμεν, κίνησις δέ τις ἐν τῇ
ψυχῇ ἐνῇ, εὐθὺς ἅμα δοκεῖ τις γεγονέναι καὶ χρόνος.
ἀλλὰ μὴν καὶ ὅταν γε χρόνος δοκῇ γεγονέναι τις, ἅμα
καὶ κίνησίς τις δοκεῖ γεγονέναι. ὥστε ἤτοι κίνησις ἢ τῆς
κινήσεώς τί ἐστιν ὁ χρόνος. ἐπεὶ οὖν οὐ κίνησις, ἀνάγκη τῆς
Go to Context
Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Politica (0086: 035)
“Aristotelis politica”, Ed. Ross, W.D.
Oxford: Clarendon Press, 1957, Repr. 1964.
Bekker page 1318a, line 23
τὸ δημοτικὸν δίκαιον, ἢ μᾶλλον ἡ κατὰ τὸ πλῆθος; φασὶ
γὰρ οἱ δημοτικοὶ τοῦτο δίκαιον ὅ τι ἂν δόξῃ τοῖς πλείοσιν,
οἱ δ’ ὀλιγαρχικοὶ ὅ τι ἂν δόξῃ τῇ πλείονι οὐσίᾳ· κατὰ
πλῆθος γὰρ οὐσίας φασὶ κρίνεσθαι δεῖν. ἔχει δ’ ἀμφότερα
ἀνισότητα καὶ ἀδικίαν· εἰ μὲν γὰρ ὅ τι ἂν οἱ ὀλίγοι, τυ-
ραννίς (καὶ γὰρ ἐὰν εἷς ἔχῃ πλείω τῶν ἄλλων εὐπόρων,
κατὰ τὸ ὀλιγαρχικὸν δίκαιον ἄρχειν δίκαιος μόνος), εἰ
δ’ ὅ τι ἂν οἱ πλείους κατ’ ἀριθμόν, ἀδικήσουσι δημεύοντες τὰ
τῶν πλουσίων καὶ ἐλαττόνων, καθάπερ εἴρηται πρότερον.
τίς ἂν οὖν εἴη ἰσότης ἣν ὁμολογήσουσιν ἀμφότεροι, σκεπτέον
ἐξ ὧν ὁρίζονται δικαίων ἀμφότεροι. λέγουσι γὰρ ὡς ὅ τι
Go to Context
Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Problemata (0086: 036)
“Aristotelis opera, vol. 2”, Ed. Bekker, I.
Berlin: Reimer, 1831, Repr. 1960.
Bekker page 919b, line 27
λαιόν, τὰ δὲ ἑπτὰ ἔχει μέσον.
Διὰ τί ἐπὶ τὸ ὀξὺ ἀπᾴδουσιν οἱ πλεῖστοι; πότερον ὅτι
ῥᾷον ὀξὺ ᾆσαι ἢ βαρύ; ἢ ὅτι χεῖρον τοῦ βαρέος; ἁμαρτία
δέ ἐστι τοῦ χείρονος πρᾶξις.
Διὰ τί τὸ ἀκουστὸν μόνον ἦθος ἔχει τῶν αἰσθητῶν; καὶ
γὰρ ἐὰν ᾖ ἄνευ λόγου μέλος, ὅμως ἔχει ἦθος· ἀλλ’
οὐ τὸ χρῶμα οὐδὲ ἡ ὀσμὴ οὐδὲ ὁ χυμὸς ἔχει. ἢ ὅτι κί-
νησιν ἔχει μόνον οὐχί, ἣν ὁ ψόφος ἡμᾶς κινεῖ; τοιαύτη
μὲν γὰρ καὶ τοῖς ἄλλοις ὑπάρχει· κινεῖ γὰρ καὶ τὸ
χρῶμα τὴν ὄψιν· ἀλλὰ τῆς ἑπομένης τῷ τοιούτῳ ψόφῳ
αἰσθανόμεθα κινήσεως. αὕτη δὲ ἔχει ὁμοιότητα ἔν τε
Go to Context
Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Problemata
Bekker page 924b, line 3
τεύσας, ὅταν ὡραῖοι ὦσι, καθεὶς εἰς τὸ φρέαρ ἀποστεγάσῃ,
γίνονται δι’ ἔτους χλωροί; ἢ διότι ἥ τε ἀπὸ τοῦ ὕδατος ἀτμὶς
ψύχουσα κωλύει ξηραίνεσθαι καὶ παρέχει θάλλοντα, καὶ
τὸ ἀποστέγειν τούτους καὶ τὰ πνεύματα τρέφει τὰ ηὐξημένα;
τοῦ δὲ διαμένειν αἴτιον τὸ ἔχειν τροφὴν ἐωμένων τῶν ῥιζῶν.
καὶ γὰρ ἐάν τις ἀφελὼν τὴν βλάστην, ὅταν καρποφορήσωσι,
καὶ ἀποτεμὼν περισάξῃ καὶ καταπατήσῃ τὴν γῆν περὶ τὰς
ῥίζας, πρωΐμους οἴσει σικύους, ὡς δυναμένων σώζεσθαι τῶν
ῥιζῶν· οὐ γὰρ ἔσται σίκυος τῶν προετείων. θᾶττον δὲ αὐτοὶ
τῶν σπειρομένων οἴσουσι καρπὸν διὰ τὸ πολὺ προϋπάρχειν
τοῦ ἔργου τῇ φύσει τὰς ῥίζας, τοῖς δὲ σπειρομένοις δεῖν γί
Go to Context
Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Fragmenta varia (0086: 051)
“Aristotelis qui ferebantur librorum fragmenta”, Ed. Rose, V.
Leipzig: Teubner, 1886, Repr. 1967.
Category 7, treatise title 39, fragment 285, line 31
οἱ μυκτῆρες τοῦ σκορόδου, <γόνιμός ἐστιν>, εἰ δὲ μή, ἄγο-
νός ἐστιν. χρῶνται δὲ καὶ ἄλλαις δοκιμασίαις.
5. ib. p. 28, 12 (ad Ar. p. 746b 20 – 33): ἐνίαις μὲν
οὖν καὶ γινομένων τῶν καταμηνίων <ἀτεκνία> παρακολουθεῖ.
συμβαίνει δὲ τοῦτο κατὰ πολλὰς αἰτίας γίνεσθαι· καὶ γὰρ
ἐὰν ᾖ εὐνουχώδης καὶ μικρὸν τὸν τράχηλον ἔχουσα, οὐ συλ-
λήψεται, καὶ ἐὰν ἢ ἐγκεκλεισμένας ἢ κωφὰς καὶ μὴ ἐστο-
μωμένας τὰς ὑστέρας ἔχῃ, κἂν λίαν κάθυγρος ᾖ, συνεξυ-
γραίνει γὰρ τὸ τοῦ ἄρρενος σπέρμα, κἂν λίαν πάλιν κατάξηρος,
ἀναληφθήσεται γὰρ καὶ ἀναξηρανθήσεται, ἐὰν μὴ κατα-
βαίνῃ τὸ ἴδιον μέτρον. καὶ ἄλλαι δὲ πολλαὶ πηρώσεις ἀγο
Go to Context