ἀεὶ οἱ κάπηλοι πονηρίας ζητοῦσι τὴν ἀπορρήτην κλεῖν τοῦ Τεξτκιτ. ταύτῃ δὲ τῇ κλειδὶ ἀμύνω ἐκείνους ἐλέγχων τοὺς λόγους τῶν ἐπιστολῶν ἃς καὶ ἄνθρωποι ἀγαθοὶ καὶ ἄνθρωποι -- ἢ αὐτόματοι -- πονηροὶ πέμπουσί μοι. τὰς δὲ καρδίας αὐτῶν πειρῶμαι διακρίνεσθαι. ἄπορος δ' ἐστὶν τοιοῦτος καὶ ἔνιοτε σφάλλομαι.
αἴτιός εἰμι τοῦ τῆς τήμερον ἡμέρας σφάλματος τούτου. ἴδε:
πῶς δὲ οὐκ ἔβλεψα τὸ "γλῶσσαι ἀρχαῖαι"; μωρὸς δὴ ἦν ἔγωγε. πιστεύων δ' αὐτοῦ ἐξέδωκα τὴν κλεῖν τὴν ἀπορρήτην...
ἀλλ' ὦ γενεὰ διεστραμμένη!
ἐποίησα οὖν κλεῖν νέαν μετὰ τὸ ἀποκτείνειν αὐτοῦ.