And hearing [this] he laughed a very scornful laugh and said:καὶ ὃς ἀκούσας ἀνεκάγχασέ τε μάλα σαρδάνιον καὶ εἶπεν:
Why ὃς? Why τε? Is σαρδάνιον an adjective (as I translated) or an adverb?
Oh Heracles!, he said, This is that accustomed dissimulation of Socrates, and I for one knew it and was predicting to these people that you would not be willing to answer, but would dissemble and would do everything rather than answer, if someone is asking you something.ὦ Ἡράκλεις, ἔφη, αὕτη 'κείνη ἡ εἰωθυῖα εἰρωνεία Σωκράτους, καὶ ταῦτ᾽ ἐγὼ ᾔδη τε καὶ τούτοις προύλεγον, ὅτι σὺ ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ πάντα μᾶλλον ποιήσοις ἢ ἀποκρινοῖο, εἴ τίς τί σε ἐρωτᾷ.
Do I parse "αὕτη 'κείνη ἡ εἰωθυῖα εἰρωνεία" as ἡ αὐτη followed by a predicate ἐκείνη ἡ εἰωθυῖα εἰρωνεία?
ἐθελήσοις - future optative, would be future indicative in direct speech
εἰρωνεύσοιο - future optative
ποιήσοις - future optative
ἀποκρινοῖο - future optative
ἐρωτᾷ - there is no ἂν, so indicative? It's vivid, I suppose, so not optative, but I don't understand the lack of ἂν.
I'll save the next section until after this post is answer. It has some even more interesting bits, I think.
σοφὸς γὰρ εἶ, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε: εὖ οὖν ᾔδησθα ὅτι εἴ τινα ἔροιο ὁπόσα ἐστὶν τὰ δώδεκα, καὶ ἐρόμενος προείποις αὐτῷ— ‘ὅπως μοι, ὦ ἄνθρωπε, μὴ ἐρεῖς ὅτι ἔστιν τὰ δώδεκα δὶς ἓξ μηδ᾽ ὅτι τρὶς τέτταρα μηδ᾽ ὅτι ἑξάκις δύο μηδ᾽ ὅτι τετράκις τρία: ὡς οὐκ ἀποδέξομαί σου ἐὰν τοιαῦτα φλυαρῇς’ —δῆλον οἶμαί σοι ἦν ὅτι οὐδεὶς ἀποκρινοῖτο τῷ οὕτως πυνθανομένῳ. ἀλλ᾽ εἴ σοι εἶπεν: ‘ὦ Θρασύμαχε, πῶς λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες μηδέν; πότερον, ὦ θαυμάσιε, μηδ᾽ εἰ τούτων τι τυγχάνει ὄν, ἀλλ᾽ ἕτερον εἴπω τι τοῦ ἀληθοῦς; ἢ πῶς λέγεις;’ τί ἂν αὐτῷ εἶπες πρὸς ταῦτα;