temet non amplius expectaturus,
aperuisti ianuam, ne iam hilo mansurus.
Quis est modo decere conatus? Quisnam cui femellae iussibus datis pollicitus se nunquam mentiri? E vobis deinde quis vere praestitit? E vobis quis patentia in vulnera salis plus accepit?
Haec vobis narro, quod pollicitus Episcopus nullo casu fidem non perficit. Suspicati enim plures me nil latissimi praeferre, picturam iam conspexistis.
Paucis ante diebus locutus est suae filiae quidam irrumator, Episcopum vestrum mentulam, eiusque suctorem, nothum, aculeum, matrisfactorem atque frumenti maiorem cumulum. Deinde deposco, quo modo me talia pati? Quem ob vesanum struthiocamelum non siti sumus inter nos duo id ut pulsaremus.
Nunc autem ut mei obliviscatur cum aliis exiit. Quod cum cognossem gravis aliquod didici: nemini stultitiae fidas oportere. Est quidem apud eam cum talibus, nam fratres patrem secuti rursum tracti, attamen quamquam persaepe perfeci quam more stultior sentiret, qua modo quodam tantum ut inopinanti plueret placere, qua ad inanem contumeliis iustius eiectis tantum ut odisset efficere.
Si, latini vos periti, unquam inanem inveniatis, tantum tollatis tanque severe ut etiam matri sentiatur pedes, neu flocci postea faciatis!
Alienus regionis vita fruentibus nimis decuit, etsi ipse hac conatust.
Si ad finem irrumator ille Episcopo illi appropinquet, discindentur ora Proteinbusque consumentur. Licet mihi breviter Romanus esse, itaque crudeliter me geram.
~e-