De Fiducia fele
Posted: Sun Oct 07, 2007 10:14 am
Salvete!
Ante nonnullos septimanas hanc historiam scripsi et scire velim, quid de ea putetis. Quid melius fecissem in scribendo? Suntne aliquae errata grammatica/verba falsa etc?
Spero historiam vobis gaudio fore
De Fiducia fele
Olim erat felis quae appellabatur Fiducia. Vivebat cum familia sua in villa magna gloriosaque. Tamen vitam beatam non habebat, nam homines familiae eam sember male tractabant: quandocumque cenabant, numquam ei pabulum dabant; quandocumque in lecto calido iacebant, ea in solo frigido dormire debebat. Tandem eam sic vexabant, quod constituerit villam relicturam et numquam redituram esse.
Longe per vias ambulabat, inter pedes hominum properantium locum securum quaerebat. Alii eam spectabant, alii ei clamabant, alii etiam ei plagas inferre volebant – sed Fiducia celeriter effugit et iter continuabat.
Ubi nox appropinquavit, felis in vicum pauperem venit. Illic non erant villae magnae, sed insulae parvae. Nonnumquam vehicula frumentum vel materiam transportantia silentium ruperunt. Subito Fiducia conspexit puellam in gradibus ante insulam sedentem.
„He!“, dixit puella, „Veni hunc!“
Sed Fiducia, quae nunc se ab hominibus abhorrere putabat, noluit.
Puella manum monstravit. „Ecce panulum!“
Fiducia sentivit salivam in bocca: ex nonnullis horis a fame vexabatur.
Puella iterum manum movit, et Fiducia appropinquavit, panulum sumpsit. Caute puella eam caressare incepit.
„Si vis, mecum in domum venire potes.“
Fiducia eam incerte aspexit, cum puella se levavit et portam aperuit. Tum felem subrisa est.
Et Fiducia, quae se ab hominibus abhorrere putaverat, intravit cum puella, nam denuo fidem hominum invenerat.
*~*~*
Apollimagine
Ante nonnullos septimanas hanc historiam scripsi et scire velim, quid de ea putetis. Quid melius fecissem in scribendo? Suntne aliquae errata grammatica/verba falsa etc?
Spero historiam vobis gaudio fore
De Fiducia fele
Olim erat felis quae appellabatur Fiducia. Vivebat cum familia sua in villa magna gloriosaque. Tamen vitam beatam non habebat, nam homines familiae eam sember male tractabant: quandocumque cenabant, numquam ei pabulum dabant; quandocumque in lecto calido iacebant, ea in solo frigido dormire debebat. Tandem eam sic vexabant, quod constituerit villam relicturam et numquam redituram esse.
Longe per vias ambulabat, inter pedes hominum properantium locum securum quaerebat. Alii eam spectabant, alii ei clamabant, alii etiam ei plagas inferre volebant – sed Fiducia celeriter effugit et iter continuabat.
Ubi nox appropinquavit, felis in vicum pauperem venit. Illic non erant villae magnae, sed insulae parvae. Nonnumquam vehicula frumentum vel materiam transportantia silentium ruperunt. Subito Fiducia conspexit puellam in gradibus ante insulam sedentem.
„He!“, dixit puella, „Veni hunc!“
Sed Fiducia, quae nunc se ab hominibus abhorrere putabat, noluit.
Puella manum monstravit. „Ecce panulum!“
Fiducia sentivit salivam in bocca: ex nonnullis horis a fame vexabatur.
Puella iterum manum movit, et Fiducia appropinquavit, panulum sumpsit. Caute puella eam caressare incepit.
„Si vis, mecum in domum venire potes.“
Fiducia eam incerte aspexit, cum puella se levavit et portam aperuit. Tum felem subrisa est.
Et Fiducia, quae se ab hominibus abhorrere putaverat, intravit cum puella, nam denuo fidem hominum invenerat.
*~*~*
Apollimagine